Нәресте күніміздегі алғашқы сезім – басқалардың жаныңды тыныштандыратын аялауы. Қазір зерттеушілер құшақтасу мен қол алысудың денсаулық пен адами болмысымыз үшін қаншалықты маңызды екенін анықтауда.

2018 жылдың қыркүйек айының түстен кейінгі бір мезгілі еді. Солтүстік-каролиналық Брендон Прествуд есімді азамат өнеркәсіптік конвейер лентасы сол жақ білегі мен қол ұшын бытшыт қылған өндірістегі оқыс жайттан 6 жыл өткенде, зайыбының алдында не күлерін, не жыларын білмейтін жүйке жұқартарлық күтуге толы ерекше күрделі күй кешіп тұрды. Прествудтер отбасының айналасына жиналған шағын топ ішінде біреу қызықты көріністі бейнетаспаға түсіру үшін ұялы телефонын көтерді: көрікті әйел және шынтағынан саусақ ұштарына дейін ақ протез таққан сақалды жігіт, оның жейдесінің астында иығына қарай қойылған үстел электр құрылғысынан сымдар тарайды.

Прествудтің денесі тері арқылы, яғни протез емес, тікелей мағынасында денесінің өзі осы сәтте желіге қосылып тұр. Невролог, терапевт, психолог және биомедицина инженерлерінің халықаралық желісі жүзеге асырған өршіл сынақтар сериясы аясында Прествуд Кливлендтің Кейс Уестерн Резерв университеті хирургтеріне сол қолының шетіне тілік жасап, титімдей электр өткізгіштерді жүйке талшығы мен бұлшықеттерге жалғауға рұқсат берді. Хирургтер осыдан кейін инежіптей қырық сегіз сымды қолының ішімен және иығы арқылы өткізді. Артынша оларды жауып тұрған жамауды шешкен сайын Прествуд терісінен сымдардың қылтиып тұрғанын көре алатын. «Иә, солай, бұлар сым, – дейтін Прествуд өз-өзіне, – қолымнан шығып тұрған сым».

Ол зерттеушілер эксперименталдық қол протезін – ішінде қозғалтқыштары бар және саусақтары датчиктермен жарақталған жаңа буын протезін тағуды үйретуі үшін Кливлендке бірнеше ай тұрақты түрде барып келіп жүрді. Бұл құрылғылар сауықтыру сарап­шыларының үлкен қызығушылығын оятты. Бірақ Кейс Уестерн Резерв тобының діттегені жаңа протездер қамтамасыз ететін жетілдірілген басқару функциясы ғана емес еді. Зерттеушілерді расымен еліктірген нәрсе – әр жолы Прествудті зертханада отырғызып, сымдарын компьютерге қосқан кездегі адамның сезіну күйін бақылау болды.

Өйткені бұл терінің, жүйкелер мен мидың таңғалдырар күрделі әрекеттесуі: соны түсіну, өлшеу және адами деңгейде қайта сезінту. Мұны сипаттау аса ғылыми тәсіл болмаса да, Брендон Прествуд соның жарқын мысалы.

Сенсорлық қалына келтіру зертханасында зерттеушілер Брендонды сынақтардан өткізіп жатқанда үміт отын жаққан нәрселер де болды, айталық Прествуд протез қолымен пенопласт блокты қысқан кезде, ол пенопластқа қысым түсіргенін сезді. Байланыс бар. Жоқ саусақтарынан шаншуды сезінгендей болды.

Эми Прествуд Кливлендтегі зертханалық тәжірибелер кезінде күйеуінің қасында бола алмады. Тек қыркүйектің сол бір күні түстен кейін, Мэрилендтегі зерттеу симпозиумына барған кезінде ғана иығына сымдармен жалғанған эксперименталдық протез киген Брэндон екеуі қол жетер жерде қатар тұрды. Сол видео Брендонның телефонында сақ­талған. Ол жерден бар көретініңіз: үлкен бөлмеде бір-біріне қарап тұрған екі адам, бірінші рет билейін деп тұрған жасөспірімдердей сенімсіз, ебедейсіз қалыпта. Брендон аяқтарына, протез саусақтарына қарап езу тартады. Ол зақым алмаған оң қолымен Эмиге сол қолын нұсқайды: «Бермен кел».

Адамның сезінуі туралы кеңейіп келе жатқан ғылыми әдебиет қазір ғылыми деректерге, келешек бойынша пайым-парасат және фантастикалық ұсыныстарға бай – бірақ осы видеода мен сипаттағым келіп тұрған төрт секундтық бір бөлік бар: Эмидің саусақтарымен Брендонның протез қолының айналасын ұстаған сәті. Брендонның басы селк етіп, көздері бақырайып кетті. Аузы ашылып қалды. Эми оған қарап тұр, бірақ Брендон анық ештеңе көрмеген күйі тіп-тік қадалып қалған. «Мен сезіне алдым, – деді ол маған, – мен кері байланысты сездім. Оған қолым тигенін сездім. Көзімнен жас ақты. Ол да жылады деп ойлаймын».

Эми де жылаған еді. Ол маған видеоны көрсеткен күні біз пандемияның қақ ортасында отырған едік: Жер бетінде адамдар бір-біріне қалай жақындауды, қашықтықты қалай қысқартуды, қалай жанасуды түсінуге тырысып жатқан мезгіл еді.

Бәлкім пандемияда душ пердесі немесе ілмелі целлофан арқылы құшақтасып жатқан адамдардың суреті есіңізге түсер. Мына журналда ерекше жан тебірентер сәт жарияланған: кір ілетін жіпке қыстырылған мөлдір түсті мата; арасын перде бөлген анасы мен қызы бірнеше айдан кейін алғаш рет құшақтасуда. Мұндай сәттегі күй мен сезімді білемін: өз қызым да кесел індет кесірінен артқы аула арқылы қашықтан жүздесулер кезінде осыған ұқсас нәрсе жасаған. Сол құшақтасудың мейірімін әлі ұмытпаймын. Иә, кедергі арқылы. Әлсіз, сырғанақ. Пластмассадай. Тоқырау деп ойларсыз. Бірақ Ливерпульдегі Джон Мур университетінің нейроғалымы Фрэнсис МакГлоун айтқандай, менің «қажеттілік жағдайым» оны байқайтындай өте жоғары еді. «Ол дәрумен жетіспеушілігіне ұқсайды, – дейді МакГлоун, – қайтадан қуат алуыңыз керек».

Қазір неврологтер мен психологтердің көбіміз үшін интуитивті түрде анық деп көрінетін нәрсені түсіндірер биологиялық маркерлері бар: көп адамға деннің саулығы үшін басқалардың қасында болғаны, жан тыныштандырар жанасуы қажет. Мына академиялық сипатта естілетін сөздерге мән беріңіз:

Жанасу әлеуметтік әрекеттесудің фундаменталдық аспектісі болып саналады және ол адам баласының фундаменталдық қажеттілігі… Әлеуметтік жанасу күйзеліс жағдайында жанасуды қабылдаушы адамды тыныштандырады…, мидың қауіп-қатермен байланысты бөліктерінің белсенділігін түсіреді.., жүйке жүйесіндегі күйзеліс жолының іске қосылуына ықпал етуі мүмкін, күйзеліс гармондарын азайтады … Оның гипоталамуста шығарылатын нейропептид – окситоцин бөлінуіне ықпал ететіні анықталды… Окситоциннің жоғары деңгейде болуы сенімнің жоғары болуымен, ынтымақтастықты мінез-құлық, бейтаныс­тармен араласу, басқаларыдың эмоцияларын әлдеқайда тиімді түрде түсіну және конфликтілерді конструктивті түрде шешумен байланыстырылады. Бұл федералдық сот процесіндегі адамды жалғыз қамауға қарсы шағымнан алынған. Калифорния түрмесіндегі қамаудағылардың атынан шағымды көтерген заңгерлер түрменің көп жыл бойына қамалғандарды оқшаулап ұстау тәжірибесі конституцияға сәйкес келмейтін, қатал және әдеттен тыс жазалау екенін уәж етіп дауласты. Бейбіт келісімнің егжей-тегжейлі деректері әлі де сотта талқылануда. Берклидегі Калифорния университетінің психология профессоры Дэкер Келтнер жазған сарапшы есебі осындай. Ол жанасу ғылымы бойынша дәріс беріп, осы саладағы зерттеулерге жетекшілік етіп келе жатқанына 15 жылдан асқан. «Бұл біздің әлеуметтік байланысымыздың ең ежелгі және негізгі тілі деп те айтуға болады», – деді ол маған.

Ол ең ежелгі эволюция дегенде мына нәрсені айтқысы келеді: адам баласы сөйлеп үйренгенге дейін, ғылыми мақалаларда жазылғанындай, «тактильдік коммуникацияны» пайдаланған. Жекелей алғанда ең бастапқысы мынадай: жанасу – бұл іштегі нәрестенің алғашқы қабылдайтын сезімі. Нәрестенің дүниеге келгенде және келгеннен кейінгі бастапқы айлардағы ең маңызды әрі толық жетілген сезімі де осы.

Психологиядағы ең ықпалды және жа­насу жөніндегі жаға ұстатар зерттеулердің бірінде балалар, дәлірегінде зертханалық маймыл балалары зерттеу объектісі болған. 1950 жылдардың аяғында Висконсин университетінде істейтін психолог Харри Харлоу жетекшілік еткен топ оларды бірі жалаң сымнан, екіншісі жұмсақ түкті матамен қапталған маймыл пішіндес екі суррогат қойылған торға оқшаулайды.

Харлоудың экспериментінде тек сымды суррогат қана сүт береді. Сәби макактар одан сүт ішіп, қарындары тойған соң немесе қорыққан кезде жұмсақ «анаға» жүгіріп, оны құшақтап қысып алатын болған.

Харлоудың интернет желісінде тарап кеткен ескі видеосы жаға ұстатады: Харлоу онда көрерменге байсалды қалыппен тордағы жалғыз бала маймылдың түкті матаға жабысқаны туралы әңгімелейді. Алайда осы психологтің сол кезде сорақы саналған бір айтпағы бар еді. Бала тәрбиесі бойынша осы дәуірдегі батыстық ықпалды тұлғалар балаға абсолютті керек деңгейден артық жанаспауға және нәрестелер мен кішкентай балаларды құшақтау және сүюді еркелетудің ескірген түрі деп қарауға кеңес береді (олар балаларыңыз әлсіз және тәуелді болып өседі әрі бұл санитарияға қарсы деген уәж айтатын).

Харлоудың маймылдармен эксперименті қазіргі адамдар үшін этикалық тұрғыда жиіркенішті, бірақ осы тәжірибелер – адамдардың жоғарыда айтылған абыройлы мамандардың қателескенін түсінуіне себеп болды. Макаканың балалары Харлоу «жанасу тыныштығы» деп атаған нәрсеге мұқтаж болғаны сондай, олар тұрақты азық көзін жұмсақ жанасуға айырбастаған.

Харлоудан кейінгі зерттеулер жанасу тыныштығының күші мен химиясын одан әрмен еселеп дәлелдей түсті. Терінің теріге дұрыс жанасуы сәбилердің денсаулығында да нақты жақсаруға әкеледі: жүрек қағысы, салмағы, инфекцияларға төзімділігі жақсарады. Нәрестелерге арналған инкубаторлар мерзімінен бұрын не салмағы жетіспей дүниеге келген сәбилерді қорғайтын стерильдік оқшаулау үшін жасалған, бірақ кей ауруханалар «кенгуру ана махаббаты» деп аталатын хаттамамен емдейді, ол бойынша шақалақ туа салысымен анасының жалаңаш көкірегіне қойылады және мүмкін болғанынша бірнеше сағат қатарынан сол жерде қалады. Анасының кеудесіне терісі тиіп жатқан сәбилерде омырау сүтімен тікелей тұрақты байланыс болады әрі ананың қорғаныш микроағзаларын сіңіре алады. Ауруханалық зерттеулер ана науқастанғанда немесе басқалай себеппен сәбиді ұзақ мерзім ұстай алмайтын жағдайда басқа бір ересек адам да кенгуру әдісімен уақытша алмастыра алатынын көрсетті. Ананың немесе әкенің, яки қажетті мейірімді түсінетін кез келген басқа адамның физикалық жылуы мен жанасуы жаңа туған шақалақтың өмірін сақтауға көмектеседі.

Тайлер – Брендон Прествуд және тағы 8 пациентпен жұмыс жүргізетін көппрофильді топтың жетекшісі. Бір жолы одан колледждегі инженер мамандығынан сезу органдарын қалпына келтіру тәжірибелеріне қалай келгенін сұрадым. Оның ойлы жауабы «Сайтан алғыр!» және «Сұмдық керемет» деген тіркестерді де қамтыды. Электринжиниринг – күшті! Нейрондық желілер де солай. Сайып келгенде нейрондық желілер дененің ішкі электрін қолданады; бұл – сигналдарды жоғары-төмен таситын электрлік импульстер. «Мен мидың құдіретіне тәнті болдым. Әлі күнге мініп жүрген машинамыз қалай жұмыс істейтініне таңданамын», – дейді Тайлер.

Нейроғылым мен инжинерияның түйісу тарихы терең. Мәселен, 1960 және 1970 жылдары ғалымдар сал ауруына шалдыққан адамдардың бұлшықеттерін белсендіру үшін операция әдісімен теріге орнатылған не жалғанған электрлік стимуляция мен электродтарды табысты қолдана бастады. Тайлердің 21 ғасырдағы параллель нейроинжинерия мәселесіне зайыбы, зейнеттегі эрготерапевт Джойстың пациенттермен ампутациядан кейінгі жұмысы назарын аудартты. Жанасу ше? Зерттеушілер жаңа технологияларды ауыспалы аяқ-қолға енгізе отырып, кейде пайдаланатын «шынайы дерлік» жақын күйде сезінуге қол жеткізе ала ма? Датчиктері бар протез имплантталған электродтармен бірге аяқ-қолының бірі ампутацияланған адамға құрылғы арқылы тірі дене бөлігіндей жанасу сезімін сезіндіре ала ма?

Кейс Уестерн Резерв және тағы 6 зерттеу орталығының зерттеулері сұрақтың жауабын «иә» дегенге келтіреді. «Мұның сынаққа қатысушының барлығына өзекті екенін анықтадық. Қандай сөздерді қолданасыз?» – деп сұрады Тайлер. «Болмашы шаншу». Әдеттегі сезілетіні. Көп жағдайда салыстыру мүмкіндігі жоқ. Бұл бұрын олар сезінген ешбір нәрсеге ұқсамайды». «Салқын су тамшысындай», – дейді бір пациент. Немесе бұл аяқ-қолыңыз ұйып қалғаннан кейін қайта қалпына келіп жатқандағы шаншуға ұқсайды. «Мен кейде тызылдау деген сөзді қолданамын, бірақ ол тым күшті, – деді Прествуд маған, – әлдекім тігін инесінің ұшымен терімді теспей, жай тигізіп тұрғандай».

Әрбір орталық импланттар мен протездердің өз комбинацияларын сынап көруде; Швецияның Чалмерс технологиялық университетінде істейтін инженер Макс Ортис Каталанның жетекшілігімен салынған суреттерде Чалмерс ғалымдары жасаған құрылғы бейнеленген. Негізгі идея мынадай: айталық, білегінен толық айырылған Прествуд сияқты ампутацияға ұшыраған пациенттің қол-аяғының қалған бөлігінде үзілген жүйкелер бар. Осы жүйкелер әлі де миға белгі жібере алады, ми оны пациенттің айырылып қалған қолаяғынан деп қабылдайды; бұл фантомдық аяқ-қолды сезіну себептерінің бірі болуы мүмкін.

Яғни бар гәп белгі беруді қалпына келтіруде тұр. Осы эксперименталдық протездерге орнатылған датчиктер беткі қабатпен жанасуды, айталық үстел үстіне тиген протез саусақ электр белгілеріне айналдырады. Ол деректерді компьютерге жібереді, компьютер мидың осы жанасуды дұрыс бөлікте қабылдауы үшін тітіркендірілуге тиіс жүйкелерді анықтайды (Сұқ саусақ? Бас бармақ? Неке жүзігі тағылған саусақтың екінші буыны?). Компьютер импульстарды пациенттің имплантталған сымдарымен электродқа жібереді, ол жоғарыдағы жүйкелерге биологиялық-электрлік импульстарды жібере отырып, көрсетілген жүйкені тітіркендіреді. Ғажап: сенсорлық ақпарат, мінсіз жағдайда дұрыс ақпарат миға қарай бет алады.

Автор: Синтия Горни, фото: Линн Джонсон

Мақаланың толық нұсқасын журналдың 2022 жылғы маусымдағы санынан оқи аласыз.